tek kalem..

çiçeklerin yemeğini verdim, kedileri suladım, akşamüstü bir soğuk biram ve ev keyfi biraz, taş duvarlarını seviyorum, beni bekliyor ve özlüyor.. sahilde ayaklarım kumlara batmış, taşa basmış, üşümüş, leş gibi olmuş, dansetmişim, seni, onu, herşeyi unutmuşum farketmez. mutluluğumdaki payının farkında oluşun güzel..

hmm, saati bilmiyorum, günü bilmiyorum, neredeyim bilmiyorum, kaç kadeh içtim bilmiyorum, üzerime bir uçuk mavi pike alıp bu rüzgarlı bahçede uyuyorum..

sakinleştiğimi hissediyorum, yine bazen günler biraz melankolik, yüzüm düşüyor, gücüm çekiliyor, içimden bir sürü soru sorup sıkıyorum kendimi, ektiğiniz tohumlar büyümüş farketmemişim, korkularım, paranoyam, güvensizliğim yiyip bitiriyor iyiliğimi, hoşluğumu,,yoksa hastalanıyor muyum yine diye düşünürken bir bira geliyor bardan, konuşmak istemiyorum, rayı mı var hayatın, otursun, nedir rayına oturacak olan? kıvamında olmak yeterli değil mi? kıvamı bu mu, değil mi?

sınavlar bitmiyor, eğitime devam, kendimizle ilgili halledeceklerimizin listesi bir kısalıyor bir uzuyor..

hep tekrar tekrar anlıyorum ki, kapılar açık, gidilebilir, dönülebilir.. kim daha orospu? senin kadınların mı, benimkiler mi?

sonuçta işim benim meditasyonum, ne kadar küçümsersem o kadar seviyorum. müziğim, kedilerim, gölgede masam, yoo toplamıycam, hayır süpürmiycem, yıkamıycam.. cırcır böceklerinin sesleri yükseldikçe beklentiler de büyüyor.. bunu da listeye ekliyoruz gezincin.. beklenti yok! , samimiyetsizlik ve hazımsızlık canımı sıkıyor, günümü bulandırıyor, ses veriyor, ayar çekiyor, acıtıyor, aşk, nefret, ne varsa kusasım var. cevap vermiyorum, sustukça kazanacağız çünkü..

evim benim tek kalem.. sonuçta..